ከእግዚአብሔር በታች ብንፈርድስ?

by Wendemsesha Ayele Kesis 

ነሐሴ ስምንት ተአምረኛ ሆናብኛለች። ወልቂጤ ከተማ ውሎዬን አጠናቅቄ ለጠዋት ሥራ ሰነዶችን በሶፍት ኮፒ ሳዘጋጅ ባደርኩበት ሠፈር ጩኸት ሰማሁ፤ የምሽት ጩኸቶች ምክንያታቸው ስለሚያደናግር ብዙ ጊዜም ስለማያስደስቱ ወጥቶ ማጣራቱን አልፈለግሁም፤ ባለሁበት ሳዳምጥ ቆይቼ ድምጹ ከሠፈሬ ሲርቅ ወደሥራዬ ተመለስኩ። 

ጥዋት ግን ከተማው ሲደናበር፣ ሲደናገጥ፣ ለመስማትም ለመናገርም ሲሳቀቅ አየሁ፤ በምሽት የመኪና አደጋ የሁለት ሰዎችን አሰቃቂ አሟሟት ጨምሮ ፮ ሰዎች አርፈው፣ ቀሪዎቹ ወደ ሆስፒታል መሄድ ስላለባቸው ሂደው ሌሎቹ ሲቀበሩ ምሽት ላይ ደግሞ ሁለቱ መሞታቸው ተሰማ። 

በቀብር ስነ-ሥርዓቱም ላይ «በረከቱን አፍሰው ሲመለሱ ሌላ ነገር ሳያረክሳቸው አላህ ወሰዳቸው፤ እናም ...» የሚል ማጽናኛ ተነገረ። ከወልቂጤና አካባቢው ተጠራርተው የሄዱ ባለጸጎች የበዙበት ምሁራንንና ነጋዴዎችን ያካተተ የአንድ መለስተኛ አውቶቡስና አንድ ዘመናዊ ሚኒባስ ተጓዥ ቡድን የአዲስ አበባ ኤግዚቢሽን ማዕከሉን የሙስሊሙን ማኅበረሰብ ቅርሶችና ታሪክ የሚያስተዋውቅ መርሐ ግብር በጋራ ታድሞ ለመመለስ ወስነው ቆይተዋል፤ እናም ነሐሴ ፰ ጠዋት ሲነሡ የተዋዋሉት ሚኒባስ ሾፌሩም ባለቤቱም ክርስቲያን ኖሮ «ሀዲስ ክፈትልን፣ ስዕሎችን አንሣልን»ሲባል ወደ ባለቤቱ «ምን ላድርግ? እኔ አላነሣም ስላቸው ሂሳባችንን መልስልን አሉኝ» አለ፤ የባለቤቱን ትእዛዝ ለመስማት፤ ባለቤትም ገንዘቡ ይቅርብኝ፤ የእመቤቴን ስዕል ከመኪናዬ ላይ አላነሣም ብሎ እርፍ። ገንዘባቸው ተመለሰ፣ ትርፍ በተናገሩት ሃይማኖትን ያንቋሸሸ ንግግር ተቀያይመው ሌላ የሙስሊም መኪና ፍለጋ ቀጠለ፣ ተሳካ፤ ሹፌሩ ግን ክርስቲያን። 

በጠዋት አዲስ አበባ ተኬደ፣ እዚያው ተውሎ ሲመሽም የመልስ ጉዞም ተጀመረ። የታደሙት ክርስቲያኖች «ኤግዚቢሽኑ የሃይማኖት ትንኮሳ ይታይበት ነበረ» ሲሉኝ «ኤግዚቢሽኑን የከፈቱት ሚኒስትሩ፣ ቦታው መንግሥት ያለበት አዲስ አበባ፣ ለምን በማስረጃ አትቃወምም ነበረ?» አልኩት አንዱን። 

ሚኒባሶች ለጉዞ ችኮላ እንደሚያመቹ ሁሉ የስጋቶቻችንም ጥግ ናቸው። መብራት አላግባብ የሚያበራበትን ከፊት የሚመጣ መኪና ሲማጸን አልሰማ ያለው ሾፌር ዳሬን ይዤ እሄዳለሁ ሲል ዕይታው በቂ አልነበረምና ዳሩን ሳይዝ ከቆመ መኪና ጋር ተላትሞ ምሽት ላይ የሰማሁትን ሰቆቃ ከሠተው፤ ሾፌሩን ደግሞ የደህንነት ቀበቶው ጎትቶት፣ ኤየር ባጉ ገፍቶት፣ ፈጣሪም ረድቶት ጭረትም ሳይደርስበት ተረፈ። 

ትኩረት ያልሰጠሁትን ዜና ውጬ ከሳምንት በኋላ ጅማ ስገባ በዴዶ ወረዳ ሰው ገድለሀል ተብለው ያለ ሕግ ቁልቁል ተሰቅለው የተገረፉትና ለወራት በወንጀል ተጠርጥረው በሕጋዊ ሂደት የታሠሩት ቄስ በፍርድ ቤት በነጻ ተሰናብተው መፈታታቸው ያስደሰታቸውና ይህን ጥረት ሲያደርጉ የነበሩት ምእመናን ከሊቀጳጳሱ ጋር እየተመራረቁ ትዝታዎቻቸውን አካፈሉን። 

በጎማ ወረዳ /አጋሮና አካባቢው/ ዳኝነት ሲጓደል ፈጣሪ ሲፈርድ፣ የ፺፱ኙ መከራ ጊዜ ተጠርጣሪዎችን ለማስለቀቅ በሐሰት መስክረዋል ተብለው የሚታሙና በምስክርነታቸውም በወንጀል የተጠረጠሩትን ነጻ ያስወጡት የአጋሮ ተጓዦች ፱ኙ በሚኒባስ ማለቃቸው፣ በዚሁ ዓመት የመስቀል ደመራ ላይ ጠብ የጫሩትና ከክሳቸው በነጻ የተሰናበቱት አባትና ልጅ ዛፍ ሥር ጫት ሲቅሙ በመብረቅ እዚያው ደርቀው ሲቀሩ፣ ከሞቱት ፮ቱ ሰማዕታት ሌላ አይተርፉም የተባሉ ፲፱ ቦታና ከዚያም በላይ በስለት የተጨቀጨቁት ሕያው ምስክሮች በሚገርም ሁኔታ ወደሙሉ ጤንነት ሲመለሱ ወዘተ... 

ሌላም ሌላም የፈጣሪን ፍርድ አስታወሱን፤ እኔም ብከትበውስ አልኩኝ። 

«ፈጣሪ ፈረደባቸው» የሚሉ ክርስቲያኖች እንዳሉ ሁሉ ሙስሊሙ ወገኖቻችን «አላህ ጠራቸው» ብለዋል። ታዲያ በዕውቀትና በሹመት ለዳኝነት ብንንጠራራና የማያዋጣውን መንገድ ቀድመን «እንደሚያስቀስፍ»፣ ሲሆንም ደግሞ እንዲማሩበት «ምክር እዝናት» እንዲሆን ብንዘግበውና ወደ አእምሯቸው የሚመለሱትን ብንረዳስ ጥቂት የፍርዱን ሥርዓት የምናግዝ አይመስላችሁም? ልማቱንም ጥፋቱንም «በረከት» ተብሎ እንዳይተረጎም፣ የሕይወትንም ጥሪ ላለማድመጥ የመውጊያውን ብረት እንዳይቃወሙ ብንነግራቸውስ? እስኪ ለማንኛውም ተጨማሪ የፈጣሪን ፍርድ ዘርዝሩ፤ እንማርበት፣ «እናመስግንበት»?!